Γράπωσα τον Κωνσταντίνο Καβακιώτη για Αλέξανδρο

 

Όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον παραγωγό του Πικρού Τσαγιού, Σοφοκλή Σακχαρίδη, εκείνη την αξέχαστη βραδιά στο Μέγαρο, είχαμε συζητήσει πάνω πάνω την ιδέα για μια τηλεοπτική σειρά σταθμό.

 

Τη νύχτα εκείνη, καθώς το αεράκι έκανε μπέρτα την μεταξωτή μου ρόμπα στη βεράντα, γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας, ένας νέος της κρίσης, της εποχής μας, ένας ωραίος και παθιασμένος Έλλην.

 

Δεν τολμούσα τότε να πιστέψω ότι ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης θα έλεγε το μεγάλο "ναι" στο να ενσαρκώσει τον Αλέξανδρο Γατσαμπέα. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Όσο οι μήνες όμως περνούσαν και έγραφα το σενάριο, τόσο πιο πεπεισμένη ήμουν ότι Κωνσταντίνος και Αλέξανδρος είναι σαν σιαμέοι που χωρίστηκαν στη γέννα και τώρα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούν.

 

Σήμερα έμαθα πως ο Σοφοκλής Σακχαρίδης και η ομάδα του έβαλαν τις τελευταίες υπογραφές με τον Κωνσταντίνο.

 

Είμαι φοβερά συγκινημένη που ο Κωνσταντίνος Καβακιώτης υπέγραψε για το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς. Θαυμάζω τη δουλειά του χρόνια - μη σου πω ότι ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας έχει γραφεί έχοντας στο μυαλό μου τον Κωνσταντίνο. Του εμπιστεύομαι τον Αλέξανδρο - που τον έχω σαν παιδί μου - και ξέρω ότι στις φαρδιές πλάτες του Κωνσταντίνου ο Αλέξανδρος θα λάμψει.

 

 



Λουλούδια από τους θαυμαστές μου

 

Μια καταπληκτική ανθοδέσμη έφτασε σήμερα στο ξενοδοχείο μου από θαυμαστή μου - πολύ σημαντικό πρόσωπο του εγχώριου και παγκοσμίου σταρ σύστεμ με γκρίζα μαλλιά (το όνομα του τελειώνει σε -φέις) - που ζήτησε να μείνει ανώνυμος.

 

Επιτέλους, να λάμψει λίγο η μέρα μου γιατί έχω πάθει ντουβρουτζά από τη μουντίλα στο Λονδίνο όπου βρίσκομαι για Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς.

 

Σας ευχαριστώ για μια φορά ακόμα για τη στήριξη σας (και κυρίως εσένα σήμερα ανώνυμε θαυμαστή μου)

 

 

Ασημίδα 

Η αιχμαλωσία μου στο Σουδάν και η δύναμη του συγγραφέα.

Soudan by DigitalAlain

Είναι αλήθεια ότι συχνά αναφέρω την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν ως γεγονός σταθμό στη ζωή μου. Και ήταν. Ίσως πιο σημαντικό από το πρώτο μου τετράδιο, ίσως πιο σημαντικό από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου.

Δεν μιλάω συχνά για αυτή την εμπειρία - ίσως επειδή έχω χρησιμοποιήσει πολλά στοιχεία της στο βιβλίο μου "ΔΙΨΑ, ΗΛΙΟΣ ΝΤΑΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΝΑΛΙΑ" - που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Και σήμερα δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Ήθελα όμως να σας αναφέρω κάτι που είναι σημαντικό.

Τις προάλλες ήρθε να με δει ένα νέο παιδί, πολλά υποσχόμενος νέος στον χώρο των γραμμάτων, που παιδεύεται εδώ και τρία χρόνια να τελειώσει την ποιητική του συλλογή με τίτλο "ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΔΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΟΛΑ". Εκεί που πίναμε εσπρέσσο από το καλό σερβίτσιο στον Νότιο Κήπο του σπιτιού (είχε βοριαδάκι) κι όπως ο ζωοδότης ήλιος έπεφτε προς την μοσχομυριστή γη και το καταγάλανο Αιγαίου θυμήθηκα την αιχμαλωσία μου στο Σουδάν.

Όσο ήμουν αιχμάλωτη, γνώρισα έναν σοφό βοσκό, τον Οκότ. Με είχε βρει σε άθλια κατάσταση, τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα καν να τραφώ. Με κίνδυνο της ζωής του μου έφερνε κάθε πρωί την κατσίκα του για το γάλα. Σαν νεογέννητο κατσικάκι έπρεπε να βυζάξω την κατσίκα, μέχρι να μπορέσω να σταθώ κάπως στα πόδια μου.

Ο Οκότ - καλή του ώρα όπου και να είναι και η Παναγιά κοντά του - με βοήθησε σε πολλά πράγματα. Ήταν ένας άνθρωπος με βάθος απύθμενο και τα τραχιά του χέρια με επανέφεραν στη ζωή, ενώ τα μπροκάρ μάτια του με ενέπνευσαν να θέλω να συνεχίσω να ζω.

Κάποιο ξημέρωμα ενώ λαγοκοιμόμουν στην αγκαλιά του μου είπε ότι ήξερε πως θα φύγω μια μέρα. Το ήξερε ότι μπορεί να μην ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Το είχε δεχτεί με πόνο ψυχής. Θα έμενε με τις κατσίκες του και το ένα γελάδι του.

Κι όμως, ο Οκότ, με έβαλε να του ορκιστώ ότι θα συνεχίσω να γράφω. Ο Οκότ, αυτός ο απλός άνθρωπος της Σουδανέζικης γης, κάθε μέρα επί ένα χρόνο περπατούσε 4 ώρες πήγαινε και 4 ώρες έλα για να πηγαίνει να κάνει ιδαίτερα Ελληνικά. Μόνο για να διαβάζει τα βιβλία μου.

Σήμερα, κάθε φορά που κάποιο βιβλίο μου εκδίδεται του το στέλνω με κούριερ.

Είπα αυτή την ιστορία στον νεαρό ποιητή φίλο μου κι ένα δάκρυ κύλησε στο αλαβάστρινο μάγουλο μου. Και με τον πόνο ψυχής που ένιωσα με την ανάμνηση του Οκότ του είπα: "Αυτή είναι η δύναμη του συγγραφέα, αυτό και το χρέος του. Δεν έχεις δικαίωμα να αρνηθείς στον Οκότ και στον κάθε Οκότ τη λύτρωση του. Γράψε, τούτο είναι το ιερό σου χρέος".

Σας ευχαριστώ πάντα για τη στήριξη σας.


Ασημίδα

Επιτέλους blog

Η γραμματέας μου επιμένει ότι χρειάζομαι blog.

Παρόλο που οι εκατομμύρια αναγνώστες μου ξέρουν ότι μόνο η τέχνη μου μπορεί πραγματικά να εκπροσωπήσει την ψυχή μου, δέχτηκα.

Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη σας,


Ασημίδα.